Welkom in China

Waar het bestellen van een maaltijd altijd een avontuur is. Veel handgebaren, onbegrip aan beide kanten maar uiteindelijk krijg je altijd iets eetbaars voorgeschoteld voor weinig geld.

Als je dan naar de wc gaat in het restaurant, moet je de trap op, zoeken naar de mannen wc, die blijkt dan verstopt te zijn achter een kleed met een grote Chinese karakter erop. Sta je eindelijk te plassen in zo'n fijne urinoir aan de muur. Komt een paar seconden later de koksmaat binnenlopen, die trekt zijn broek naar beneden. Hij gaat in de kenmerkende Chinese hurkhouding boven de 'franse' wc hangen, die maar 1 meter van jou verwijderd is en steekt een sigaret op! Dan begint hij rustig met poepen. Met een glimlach op mijn lippen ga ik door met plassen en werp een sluikse blik opzij om dit unieke tafereel te aanschouwen.

Op straat rochelen ze en kitsen ze naar hartelust. Jammie al die geluiden en die kwakjes speeksel op de grond.

Als je een boer opvoelt komen: Let it Go! Hou het niet binnen, laat het gaan! Wel zo praktisch en opluchtend. Iedereen doet het, dus waarom jij niet?

Zie je een centraal kruispuint in Xian, zeer druk met verkeer kris kras door elkaar. -Even voor de duidelijkheid Xian is een zeer moderne stad.- Je kijkt goed naar het kruispunt en ziet goedwerkende verkeerslichten, maar dan kijk je naar het middelpunt van het kruispunt en tot je verbazing zie je een verkeersregelaar op een verhoging staan. Druk wijzend en fluitend probeert hij het verkeer enigzins in goede banen te leiden. Maar het mag niet baten nog steeds gebeuren er talloze ongelukken.

In de trein, op straat, op het treinstation en in de youth hostel overal ontmoet je aardige Chinezen die oprecht in je geintereseerd zijn. Ze willen hun Engels oefenen met jou, meer over je achtergrond horen of gewoon even kletsen. Als het eerste contact gemaakt is delen ze ook heel genereus. Soms voel ik me bezwaard, zoals bijvoorbeeld de keer dat ik een serveerster van het hotel waar ik sliep ontmoette bij de lokale bakker. Voordat ik mijn portemonnee kon pakken had ze al betaald voor mijn cake en koekjes, en nee ze wilde echt geen geld van mij ontvangen. Ik waardeer het zeer de gastvrijheiden het delen.

Afval, tsja wat doe je daar mee. Als er een rivier in de buurt is onstaat bij de Chinezen al gauw de neiging om het afval in de rivier te dumpen. Zo zag ik best vaak aan de oevers van de Yangtze River kleine afvalplaatsen. De steden daarentegen zijn vrij schoon, vooral de centra, die worden goed schoon gehouden door de vele afvalrapers.

Tsja iedereen weet het, er zijn erg veel Chinezen op deze aardkloot. Om precies te zijn zo'n 1,3 miljard, en vele van hen willen een baan. Arbeid is dan ook erg goedkoop. Dat vertaalt zich nogal vaak, in mijn ogen, in inefficiente werksituaties. Als je naar een restaurant in Nederland gaat, met een capaciteit van 30 mensen, dan zijn er 3 obers (ik weet geen verhoudingen, maar dit is voor het idee) in China zijn er dan 14 obers obers voor 30 mensen. Als je binnenkomt wordt je dan ook zo'n zesmaal welkom geheten. Ook de bouwvakkers, wat ik tot nu toe gezien heb, 3 man zijn werkelijk aan het werk 8 staan erom heen te kijken/aanwijzingen te geven.

Chinezen zijn heel nieuwsgierige mensen, en ze nemen de tijd voor observeren/kijken. Als erop straat mensen zitten te kaarten, schaken dan staan er altijd een paar mensen om heen het spel te volgen.

Aangezien ik blank ben, ben ik in de ogen van de meeste Chinezen een goudmijn. Ze proberen dan ook zo veel mogelijk te delven, terwijl er natuurlijk geen reden is voor een goldrush gericht op mij. In mijn rivier zitten namelijk maar enkele goudklompjes. Je moet daarom sterk in je schoenen staan en heel vaak Nee Nee Nee zeggen in China, Buya (betekent nee) is dan ook het belangrijkste Chinese woord dat je kunt leren.

Afdingen is een heel proces, ik zal even beschrijven hoe het meestal bij mij gaat (er zullen vast betere manieren zijn): Eerst bekijk het ding wat ik wil hebben goed, van dichtbij veraf, draai het om, kijk naar de labels op de doos. Om de indruk te wekken dat ik door heb dat het eigenlijk niks waard is. Dan vraag ik naar de prijs, eerste reactie van mij: verbazing, een glimlach van ongeloof. Dan zeg ik too much too much! Buya Buya, en maak een afwijzend gebaar. Dan vragen ze naar mijn prijs, ik denk even na en noem 1/4 van de gevraagde prijs, soms zelfs 1/10 van de prijs. Dan brengen ze hun prijs een klein beetje omlaag, Buya Buya schudden met hoofd, oke nog een beetje lager, Buya Buya. Dan noem ik mijn prijs nog een keer, die wijzen ze dan resoluut af. Oke, dan loop ik weg (dit is het wondermiddel!) en dan gaat de prijs vlug omlaag. Maar nog altijd niet mijn prijs, dus ik loop terug en zeg mijn prijs nog een keer, dan gaat de prijs weer een beetje omlaag. Toch loop ik weer weg, prijs weer flink omlaag, kom terug zeg mijn prijs/ of verhoog het een beetje en dan komen we eruit. Hehe, ja het is een heel proces, soms is het leuk soms is het vervelend.

Zo dat waren een aantal impressies, die ik tot nu toe had gedurende mijn reis.

gegroet
XiJan